عباس معروفی رمان نویس ایرانی دیروز در سن ۶۵ سالگی دار فانی را وداع گفت. چند توصیفی که من از مصاحبه های وی برداشت کردم: اهل وطن بود. اهل قلم بود. اهل قدم بود. بیشتر از همه اهل غم و غصه دیدار وطن بود.
این مطلب به احترام قلم و غم او نوشته شد. به رنج بیماری آخر عمر او نوشته شد.
او غم نان داشت؟ نداشت، غم باران داشت؟ نداشت. غم انشای حقیقت داشت؟ داشت. سئوالاتی داشت؟ داشت؟ پاسخ های داشت؟ نداشت. بیماری داشت؟ آخر عمری داشت بدجوری هم داشت. بزرگترین غم او: جلای وطن بود.
این شد که به جمع آغشته نشد. مهربانی کرد به قلم کرد. میزبانی کرد به قدم کرد. قاصدک هم یاد او کرد و او هم راه قاصدک را رفت.
بنیاد فرهنگی حسن حسن زاده راستگاری Hassanzadeh Rastegari Cultural Foundation
